Ellenlange bergweggetjes, de Kaukasus, eeuwenoude kerkjes, valleien, beekjes, zwermen roofvogels, kuddes koeien en paarden, waanzinnige architectuur, authentieke boetiekhotels en moderne resorts, beachclubs, skipistes, hippe horeca, georganiseerde chaos en vooral; wijn. Welkom in Georgië.
Wie denkt dat de Fransen of Italianen begonnen met wijn maken heeft het mis. Georgië is het oudste wijnland ter wereld. En het feit dat dat niet bij iedereen bekend is, is misschien wel de reden dat de lokale bevolking zo vreselijk trots is op de wijncultuur. Een artikel over Georgië ligt al een tijdje op de plank. Ik heb namelijk het geluk er al meerdere keren te zijn geweest. Mijn schoonzus is tien jaar geleden getrouwd met Giorgi, die geboren is in Abchazië en opgroeide in Tbilisi. Voor Vivienne verhuisde hij naar Utrecht maar zijn cultuur is sterk verweven in onze familie. Een cultuur die voornamelijk draait om eten en drinken. En laat dat nou toevallig het soort cultuur zijn waar ik dol op ben.
In de tien jaar dat Gio hier woont is er waanzinnig veel in zijn thuisland veranderd. Waar mijn lief tijdens zijn eerste bezoek nog lopend de berg op moest om de Gergeti Trinity Church in Kazbegi te bekijken, kon dat een jaar later al met een 4×4 en kun je inmiddels gewoon via een geasfalteerde weg. Hotels en restaurants zijn in grote getale opgezet en het toerisme heeft een enorme vlucht genomen. Georgië is er niet minder authentiek om geworden maar wie graag een beetje luxe reist zit hier tegenwoordig helemaal niet verkeerd. Ook al kun je voor witte zandstranden en palmbomen beter ergens anders naartoe, in de Zwarte zee is het prima zwemmen of watersporten en in Batumi zijn leuke beachclubs en resorts. Wie wil skiën vertoeft juist in Gudauri of Bakuriani prima. Kilometers lange pistes als in Oostenrijk vind je hier niet, maar wel alles wat je nodig hebt en dat voor een fractie van de prijs. Toch kiezen wij het liefst voor de Oostkant van Georgië; Kakheti. Je raadt het al, het wijngebied.
Roadtrip
Georgië is een land dat zich bij uitstek leent voor een roadtrip en als je door Kakheti rijdt wordt je rijkelijk beloond door moeder natuur. Zo stopten we ooit spontaan om een duik te nemen in een prachtig turquoise meer. Gewoon, omdat we het zagen liggen en we wel wat verkoeling konden gebruiken. Langs de weg vind je hier en daar een eettentje, waar je authentieke kchachapuri (een soort kaasbrood, verkrijgbaar in verschillende varianten, onder andere met een ei erin) en khinkali (gevulde traditionele dumpings – nooit met bestek eten!) eet. Altijd vergezeld door Georgische salade (tomaat, komkommer en rode ui). Wijnhuizen kom je onderweg genoeg tegen. Variërend van de grote resorts (die wij over het algemeen vermijden, want vaak in het bezit van niet-Georgiërs en een stuk commerciëler dan de rest) waar het natuurlijk prima en luxe vertoeven is, tot de soms eeuwenoude traditionele huizen. Georgiërs zijn ongekend gastvrij, al kunnen ze op het eerste gezicht soms wat nors overkomen, je kunt overal rekenen op een maaltijd en wijn.
Ons laatste bezoek aan het land was vorig jaar september. We reden heerlijk door de wijnlandschappen in onze huurauto. Raampjes open, de zon op onze toet en een graad of 25. Na een bezoek aan een middeleeuws wijnhuis besloten we een chauffeur te regelen voor de rest van de middag. De dame achter de receptie van ons kleinschalige boetiekhotel kende wel iemand. Er werd wat heen en weer gebeld en de ‘chauffeur’ stond binnen no time voor onze neus. Het volgende wijnhuis dat we bezochten is het oudste van Georgië: Chateau Eniseli. We kregen een lesje geschiedenis en een proeverij. Onze hostess, Nini, belde haar goede vrienden zo’n twintig minuten verderop, want daar moesten we even langs. Chauffeur Jaba bracht ons naar het kleinschalige huis (Chubini Wine Cellar) waar het jonge stel alleen authentieke, en meestal ongefilterde, Qvevri-wijn maakt. Dit is hoe Georgische wijn in principe wordt gemaakt, in kleipotten onder de grond; Qevri’s.
Tegenwoordig wordt er ook veel wijn op de Europese manier geproduceerd omdat de rest van Europa het graag zo drinkt. Wil je hier échte wijn proeven, kies dan altijd voor een fles waar ‘Qvevri’ op het etiket staat. Het echtpaar liet ons trots zien wat ze hebben opgebouwd en besloot dat we bleven eten. Onze chauffeur bleef stellig bij de auto staan maar na drie kwartier aandringen sloot hij toch aan. We zaten aan een lange tafel in de weelderige groene tuin en genoten van al het lekkers dat er van de barbecue kwam. De glazen bleven gevuld tot we onze gastheer en -vrouw ervan overtuigden dat we écht genoeg hadden gehad. Een flesje huisgemaakte ChaCha (ook wel Georgische wodka genoemd) moest met ons mee. We rekenden 30 euro af en werden teruggebracht naar ons hotel.
Het hele verhaal over Sanne’s reis naar Georgië lezen? Dat doe je in UTRG Magazine #4.
Een abonnement bestel je al voor 35 euro per jaar (voor 4 edities). De losse editie #4 bestel je hier.
