Wintersport is er bij mij met de paplepel ingegoten. De Oostenrijkse roots van mijn vader spelen daar zonder twijfel een grote rol in. Alleen al de gedachte aan een smetteloze piste met een vers pak sneeuw tovert direct een glimlach op zijn gezicht. Doe daar een échte Wiener Schnitzel bij en je hebt een gelukkig man. Toen ik wat ouder werd gaf ik vaker de voorkeur aan een door palmbomen omringd strand en schoot de wintersport er de meeste jaren bij in. Vorig jaar echter vond ik mijn jeugdliefde weer even terug.
Normaliter ga ik nooit mee met persreizen. Wanneer ik een artikel schrijf over een tripje buiten de Utrechtse grenzen doe ik dat altijd op eigen initiatief. Ik zoek partijen die bij ons passen en iets te vertellen hebben. Samen met 16 Nederlandse hoofdredacteuren op dezelfde berg naar de horizon turen en vervolgens allemaal in nét andere bewoordingen schrijven over dat ‘oh zo mooie uitzicht’, daar pas ik voor. Toch ben ik gezwicht toen ik (niet voor het eerst overigens) een uitnodiging kreeg van een in Salzburg gevestigd PR-bureau voor een wel heel bijzonder reisje. De bestemming was het Tiroolse Sint Anton am Arlberg, waar ik op zondagavond na een tergend lange treinreis (dank Deutsche Bahn) arriveerde in het mooie ‘Ski und Spa Resort Zürserhof’. Dit vijfsterren familiehotel straalt aan alle kanten klassieke luxe uit zoals je dat alleen in Oostenrijk ziet. De verwarming staat in elke ruimte minstens vijftien graden te hoog, het personeel draagt formele en net te oude kostuums en de gastvrijheid is ongekend authentiek en grenzeloos. De combinatie van luxe, gastronomie en een beetje kneuterigheid is misschien wel wat ik zo heerlijk vind aan Oostenrijk.
Onder het genot van een welkomstcocktail heet de familie Skardarasy, derde generatie, ons persoonlijk welkom en vertelt over de zestig jarige geschiedenis van het hotel. Wie mijn verhalen vaker leest weet dat ik een enorm zwak heb voor de horeca en ook absoluut voor familiebedrijven. Opgroeien in het hotel van je opa, waar je vader werkt en dat in je volwassen leven overnemen heeft iets romantisch. De werkelijkheid is natuurlijk een onmenselijk werkschema, heel hard lopen voor weinig geld en gasten voor wie je het zelden goed doet. Een vak wat je alleen kunt uitoefenen met een flinke dosis passie. Ook bij de familie Skardarasy straalt die passie ervan af. Het echtpaar leidt ons rond door het enorme complex. De sportzaal (compleet met tennisbaan), het restaurant, de bar met live muziek, de gigantische spa met haarsalon, skiruimte met verwarmde lockers en natuurlijk de eigen skischool en -winkel. In de laatste worden ons perfect aangemeten spullen overhandigd, waarmee we de volgende ochtend de piste op kunnen.
Christmas Carols in de bar
‘Hij woont in een suite en zingt elke avond liedjes’
Mijn kamer heeft de omvang van een groot Utrechts appartement. De open haard voor mijn bed staat aan en mijn tas staat netjes in de kledingkamer. Ik fris me op en kleed me, op zijn Oostenrijks, om voor het diner. Het eten is goed, de wijn is beter. Maar met honger naar bed ga je hier zeker niet. Ook de chef en sommelier, die al jaren voor de familie werkzaam zijn, vertellen gepassioneerd over hun vak. Na het eten drinken we een cocktail in de bar waar we genieten van live (kerst)muziek. De man die zichzelf begeleidt op de piano zit netjes in smoking en heeft een waanzinnige stem. Als ik met hem aan de praat raak vertelt hij dat hij al 25 jaar ieder wintersportseizoen in dit hotel werkt. Hij woont in een suite en zingt elke avond liedjes. Tussen neus en lippen door laat hij vallen dat hij best carrière heeft gemaakt en te horen is op platen van Sade en Simply Red, om er maar een paar te noemen.
(tekst gaat verder onder de foto)
Na een enigszins oververhitte maar heerlijke nacht (ik ben een uur bezig geweest de knop van de verwarming te vinden om dat kreng uit te zetten) en een veel te luxe douchesessie begeef ik me naar het ontbijt. Nadat we met een te volle maag van tafel gaan staan de privé skileraren voor ons klaar. Aangezien het voor mij al even geleden is en de meeste aanwezige journalisten voor gespecialiseerde wintersportmedia schrijven besluit ik met twee anderen het kneuzenklasje te vormen. Geen slecht idee, want met z’n drieën begeven we ons op een nog onaangeraakte piste, waar we met onze leraar volledig alleen zijn. Als ik vanuit de lift de afdrukken van dierenpoten in de verse sneeuw zie, ben ik even terug in mijn jeugd. Echte kneuzen zijn we niet volgens onze meester, en met mijn techniek zit het wel goed. Valt me dan weer mee. Het seizoen is nog niet geopend en dus zien we in de paar uur dat we op de piste spelen, geen enkel ander mens. Wat een genot. Na een dikke, echte (sorry pap) schnitzel met een goed glas wijn in het hotel breng ik de rest van de middag door in de bijna 2.000 vierkante meter spa. Ik krijg een massage, geniet van de sauna en het zwembad en terwijl ik onder een dekentje bij de open haard van een kop thee geniet van het uitzicht vallen mijn ogen dicht.
De liefde is terug
Na een wederom weldadig diner slaap ik als een baby om het geheel de volgende dag eens dunnetjes over te doen. Dit keer met een strakblauwe lucht en stralende zon. Mijn jeugdliefde is terug. De lege piste met de warme zon op mijn snoet brengen me terug naar fijne herinneringen met mijn familie. Ik snap de liefde voor wintersport. De twee vrienden die ik heb gemaakt vergezellen me ook deze tweede dag en samen dalen we uren van de mooiste pistes af. Met wederom niemand anders in zicht. Op reis met andere professionals blijkt helemaal niet zo stom. De laatste avond geniet ik extra van het eten, de ambiance en het gezelschap. De liefde kriebelt weer. Tegelijkertijd realiseer ik me dat het in deze setting ook wel makkelijk verliefd worden is. Ongeopend seizoen en dus maagdelijke pistes. Zon, fijn gezelschap en een plek met ongekende luxe die ik mijzelf op eigen houtje waarschijnlijk nooit kan permitteren. Natuurlijk is het heerlijk om jezelf in de watten te laten leggen en je onder te dompelen in overdaad. Aan de andere kant zijn reisjes zoals deze alleen weggelegd voor ‘the Lucky few’. Dat werd maar weer duidelijk toen ik met mijn trolley op zondagavond op station Ulm belandde omdat er een defect aan de trein was. (The Lucky few kiezen niet voor de goedkoopste route.) Hoe ik thuis kwam moest ik zelf uitzoeken en koffie? Dat hebben we hier niet na 17:00 uur. Terug op aarde. Toen ik in het holst van de nacht over de intercom hoorde dat het volgende station Utrecht centraal was voelde ik me opgelucht. Thuis, in de stad waar ik nog altijd het meest van hou. Natuurlijk word je wel eens verliefd op een ander, maar laten we eerlijk zijn; geen enkele plek haalt het bij UTRG.
(tekst gaat verder onder de foto)
Grand resort Zürserhof am Arlberg
Het 5-sterren ‘Luxury resort’ Zürserhof heeft een geschiedenis van meer dan 60 jaar. De luxueuze Aureus Spa, de fitnessruimte, tennisbaan en de gastronomie maken een verblijf tot een complete beleving. Voor families wordt in alle gemakken voorzien, want zowel de ‘kids club’ voor de kleintjes als ‘teenage world’ en het ‘children’s evening meal’ ontlasten de aanwezige ouders op alle mogelijke manieren. Vanaf de piste ski je tot aan de voordeur, waar je je spullen in lockers in verwarmde ruimtes kwijt kunt. Met meer dan 300 kilometer aan skigebied is deze omgeving niet voor niets populair onder liefhebbers. Alle pistes zijn op ski’s bereikbaar dankzij het uitgebreide liftennetwerk. Wie het zelf wil ervaren moet de portemonnee trekken. Kamers starten in het seizoen rond de 750 euro per nacht en lopen al snel op tot 1.000 euro en ver daarboven. Tel daar je eten, drinken, spabehandeling en skipas bij op en je zit al snel op vijf cijfers voor de komma. Voor wie niet schrikt van zulke bedragen is Zürserhof absoluut een aanrader. Écht Oostenrijks, met gastvrijheid die grenzeloos is. Geen grote luxe keten, maar een gepassioneerde familie die er hard aan werkt om het resort in ere te houden.
Zürserhof
Zürs 75, Zürs am Arlberg
www.zuerserhof.at
