Vocking: ‘Spelenderwijs in de zaak’
Een op de tien ondernemingen in Utrecht is een familiebedrijf. Vorig jaar waren dat er ruim 5.600. Bij deze ondernemingen ligt het accent vaak op continuïteit, duurzame groei, financiële betrokkenheid en emotionele verbondenheid. De komende edities praten we met eigenaren van typische Utrechtse bedrijven die al generaties lang in handen zijn van de familie. Deze keer de leverworst van Vocking.
Paul Vocking. De vierde generatie die zijn geld verdient met worst. “Ambachtelijke, lekkere, natuurlijke worst zonder toevoegingen en nog steeds gemaakt volgens het oude familierecept.” Zichtbaar trots is eigenaar Paul op zijn fabriek. “We maken hier tussen de 1.500 en 2.000 kilo worst per dag. Dat zijn dus ruim 7.000 worsten. Als je de ingrediënten in huis hebt, maak je in vier uur een worst.”
De Vocking worst. Leverworst met een bleek kleurtje voor op de boterham, de borrelplank of in de pan. “Ik denk dat iedereen in en rond Utrecht de Vocking worst wel kent. Het is een bekende lekkernij die mijn overgrootvader lang geleden maakte in zijn slagerij in de binnenstad.” De familie Vocking had een slagerij op de Steenweg, midden in de stad. Voor de oorlog werd er ook nog geslacht en worst gemaakt. Sinds 1995 zit het bedrijf in Nieuwegein en betrekt het zijn vlees en specerijen van toeleveranciers. Maar het recept is nog steeds identiek. Paul laat een oud receptenboek zien van zijn familie, met allerlei bereidingswijzen van vlees en worst. In het kantoor staat ook nog het oude houten bureau van vader. Met de doorgezakte stoel, waar hij heel wat uren in heeft gezeten. Op de achterleuning van de stoel een familiewapen met een hakbijl en de Utrechtse vlag.
Witte jassen wassen
Paul: “Ik ben opgegroeid in een heel warm en liefdevol gezin. We woonden boven de slagerij, speelden op de Steenweg en kenden iedereen in de stad. Mijn ouders waren altijd druk. Zes dagen in de week in touw. Mijn moeder wat meer op de achtergrond maar ik heb bewondering voor haar inzet. Een gezin runnen en ook nog op allerlei manieren de zaak ondersteunen. Meer dan 15 man in dienst, een worstenmakerij. Veel witte jassen te wassen. Mijn pa en ma waren meer dan mijn ouders. Ik wist niet beter dan dat vlees deel uitmaakte van ons leven. Mijn vader en zijn broer hadden het familiebedrijf overgenomen van hun vader. En hij weer van zijn vader. Sinds 1891 is de worst, die eerst bedoeld was om te bakken, te koop. Als jochie speelde ik al vaak in de winkel. Ik hielp met allerlei klusjes en later maakte ik mijn vader en oom bekend met computers en automatisering. Toch was het geen gelopen race dat ik in de zaak zou gaan. Ik heb ook nog een oudere broer en een jongere zus. Maar zij ontwikkelden andere ambities.”
(Tekst gaat door onder de foto)
Praktisch ingesteld
Paul was geen hoogvlieger op school. “Ik vond het lastig. Had moeite me alle theorie eigen te maken. Was praktisch ingesteld. Toen opperde mijn vader of de Slagersvakschool (SVO) niets voor mij was. Het lag natuurlijk voor de hand, maar het was zeker niet mijn eerste keus geweest. Eenmaal begonnen bleek het me toch goed te liggen. De zaak was intussen in zwaarder weer beland. In ‘89 was de winkel gesloten. Er waren nieuwe investeringen nodig, er waren economische uitdagingen en de opkomst van internet zat in eerste instantie de verkoop in de weg. Mijn vader en oom hebben zich toen wel op het hoofd gekrabd. Moeten en willen we nog verder? Investeren we nog in de toekomst? Intussen was ik iets meer geland en besloot op mijn 25ste de zaak over te nemen. Best jong. Best spannend. Best een onderneming. Maar het voelde goed. En 135 jaar worstmaken wilde ik ook niet verloren laten gaan. Inmiddels was ik toch spelenderwijs betrokken geraakt bij de zaak.”
Dynamische branche
Paul voelt geen dagelijkse druk van vorige generaties om het bedrijf succesvol te maken. “Kijk, je doet het toch voor jezelf, je toekomst. Ik wil het beste uit mezelf halen. En deze branche is dynamisch. Er gebeurt van alles. Je moet meebewegen met de markt, met de ontwikkelingen. Wij kijken natuurlijk nieuwsgierig naar alle veranderingen op het gebied van voedsel, regelgeving en met name vleesvervangers. Wij maken inmiddels ook vegetarische producten. Wij zijn bezig met private label, samenwerkingsverbanden en andere productvormen. Maar de traditionele leverworst, het natuurproduct zoals mijn overgrootvader het bedacht, blijft de core-business.”
Voelt als familie
Het bedrijf bestaat uit vier medewerkers. “De mensen die hier werken, ken ik al heel lang. Dat voelt ook inmiddels als familie. En dit team heeft me er de laatste jaren doorheen getrokken. Mijn oom overleed, mijn vader en daarna, heel ingrijpend, mijn vrouw. Ik bleef achter met 2 pubers. Toen overleed ook mijn moeder dus ik heb mijn portie verdriet wel gehad. Maar we hebben het gered. En ik ben stiekem ook wel trots dat de familienaam hier nog steeds op de gevel staat en dat de Vocking worst een echt Utrechts icoon is. En mijn opvolging? Dat is nog niet aan de orde en ik zou mijn meiden ook zeker niet in deze richting willen duwen. We gaan het zien…”
Vocking
vocking.com
@vockingleverworst
Tekst: Anneke Gilsing
Fotografie: Marike van Pagée
In deze editie met thema Hartsie van ons land lees je alles over hart, liefde en trouwen in Utrecht.
Bestel UTRG Magazine #6 hier en een jaarabonnement hier.
