Het juiste moment
Op een zondagmiddag zit ik in een restaurant aan de rand van Utrecht, met de hoop het cruciale hoofdstuk van mijn nieuwste boek eindelijk op papier te krijgen. Hét moment waarop ik mijn hoofdpersoon groot verdriet ga aandoen. Mijn vingers rusten op het toetsenbord, maar mijn gedachten weigeren in de juiste stemming te komen. Mijn blik wordt steeds afgeleid, naar buiten, waar twee vrouwen op het parkeerterrein staan. De één veegt haar ogen droog, terwijl de ander ongemakkelijk aan haar sjaal frummelt. Het kan niet anders of de twee grote reistassen die naast de vrouwen staan, spelen een belangrijke rol in dit tafereel.
Ik probeer niet te veel te staren en me op mijn eigen verhaal te focussen, maar mijn nieuwsgierigheid wint het. Zouden ze familie zijn? Vriendinnen? Of misschien geliefden? En waar ben ik hier getuige van? Een op de klippen gelopen relatie? Een emigratie soms? Ik kan het niet helpen; ik voel hun verdriet en mijn verbeelding schiet gelijk in de overdrive. Als auteur weet ik inmiddels: de wereld om me heen is een onuitputtelijke bron van inspiratie. In ieder gesprek, vluchtige blik of onverwachte gebeurtenis kan een verhaal verscholen zitten.
Mijn debuut, Het begint met een geheim, ontstond bijvoorbeeld op een dag dat ik ineens hard op de rem moest trappen toen een kind tussen twee geparkeerde auto’s de straat op rende. In de schok van dat moment dacht ik: Eén seconde later en het was misgegaan. Wat als ik dat kind had aangereden? Hoe maak je dat goed, als het al te laat is? En wat als de drang om het goed te maken je zo ver voert dat je jezelf in de problemen brengt? Die vragen lieten me niet los en werden de kern van mijn roman.
Vaak blijft het echter bij flitsen van inspiratie, die even snel weer vervagen. Niet elk moment of geobserveerde ontmoeting is sterk genoeg om een heel verhaal te dragen of om te dienen als inspiratie voor een personage of plotwending. Maar dit keer is het anders.
Ik kijk weer naar de vrouwen, zie hun blikken, de kleine gebaren. De koffers verdwijnen in de kofferbak. Een afscheid volgt waarna één van hen achterblijft, alleen op het parkeerterrein. Gelaten draait ze zich om en verdwijnt uit het zicht. Mijn hart breekt voor haar, maar in mijn hoofd draait het plots op volle toeren. Snel duik ik in mijn eigen wereld en voor ik het weet, stromen de juiste woorden uit mijn vingers. De vrouwen zullen het nooit weten, maar hun afscheid, dit moment, was precies wat ik nodig had.
Danielle van Helden (1976) is auteur van feelgoodromans en werkt daarnaast als communicatieadviseur bij een organisatie voor mensen met een beperking. Ze woont met haar man, dochter en hond Max in Utrecht en is in haar vrije tijd te vinden in haar moestuin. Het begint met een geheim is haar debuut. Gevolgd door Met een korreltje zand en Even aan mijn moeder vragen. In het voorjaar verschijnt haar nieuwste roman over de taferelen op een volkstuin. daniellevanhelden.nl
