Utrecht is het hart van ons land. Maar wat nou als het hart van je geliefde zich in Utrecht bevindt? Een gesprek met Utrechters die de stad kozen uit romantisch perspectief. Hun grote liefde lokte hen naar de Domstad. In dit artikel: Vivienne en de Georgische Giorgi.
‘Gekozen voor Utrecht’
Beiden jong. Beiden studerend. Beiden reislustig en nieuwsgierig. Vivienne uit Nederland en Giorgi uit Georgië ontmoetten elkaar in Almere tijdens een uitwisseling in het kader van het Europese Erasmus Plus programma, waar ze beiden mee werkten. Vivienne was niet op zoek naar een relatie. Giorgi zocht ook geen liefde in Almere, maar het overkwam hem wel. “De beroemde bliksemschicht, de vlam in de pan. Echt liefde op het eerste gezicht. We hadden zo’n bijzondere klik, dat voelde ik meteen. Maar ik wist ook dat zij daar niet direct voor open stond. Zij was op dat moment niet beschikbaar. Daar had ik uiteraard respect voor”, herinnert Giorgi zich. “Ik heb me wel uitgesproken toen. Gewoon, omdat ik vond dat zij moest weten hoe ik over haar dacht.” Vivienne voelde ook dat er iets was, maar had daar toen geen ruimte voor. Enkele maanden later won haar nieuwsgierigheid en boekte ze een ticket naar Georgië. “Het was een andere wereld daar. Het land had net een revolutie meegemaakt en er was veel onrust en dreiging. Mijn vader was er niet gerust op dat ik die kant op ging. Maar ik wilde uitzoeken hoe het zat tussen ons. Eenmaal geland kon ik er niet meer omheen. Dit was ‘m!”
Ontheemd als kind
Het stel is inmiddels 18 jaar bij elkaar. Wonend in Utrecht, trotse ouders van zoon Nika. Beide werkend, het leven op de rit. Maar dat had nog wel wat voeten in de aarde. Giorgi: “Ik hou van mijn land. Ik heb altijd graag willen reizen en een tijdje in het buitenland willen studeren, maar echt emigreren? Dat is toch iets anders. Maar steeds heen en weer reizen en overal en nergens wonen is ook niet ideaal. Als kind ben ik al ontheemd geraakt door de oorlog in mijn land. Wij woonden in Abchazië en moesten vluchten toen ik 8 jaar oud was. We leefden vanaf toen in hotels en op logeerplekken. Dat doet wat met je.”
Gastvrijheid is legendarisch
Toen Vivienne die eerste keer naar Georgië kwam was ze meteen overdonderd. Door het land, de schoonheid, de gastvrijheid, de warme ontvangst door zijn familie en vrienden en vooral door Giorgi zelf. “Hij raakte me. Wat een passie, wat een grote gebaren, wat een leuke man! Ik moest eerst dealen met wat vooroordelen over zijn gouden horloge en zijn oude BMW, maar dat waren dingen aan de buitenkant. De zielsverwantschap, de diepe connectie was er direct. Hij was terecht trots op zijn land en wilde me die liefde ook laten ervaren.
‘Er is bij mij altijd eten en drinken voor iedereen’
Samen spraken we Engels, maar met zijn ouders bijvoorbeeld communiceerde ik met handen en voeten. Ik heb me vanaf het begin heel welkom gevoeld daar. Georgische gastvrijheid is legendarisch.” Giorgi verbaast zich nog steeds over de afsprakencultuur hier in Nederland. “Een afspraak maken met vrienden over twee weken? Ondenkbaar. En voor het eten iemand de deur wijzen? Er is bij mij altijd eten en drinken voor iedereen die langskomt.”
Verlies van identiteit
Tijdens het eerste bezoek aan Georgië was het duidelijk; ze hielden van elkaar. Maar hoe nu verder? Giorgi kwam verschillende keren langer naar Nederland op een studentenvisum. Ze woonden periodes samen op een studentenkamer van zes vierkante meter met een hoogslaper. Vivienne: “Niet ideaal. Toen vroeg ik me wel af; is dit het allemaal waard? Is de liefde sterk genoeg? Ik had toen ook, achteraf geredeneerd, vreselijke bindingsangst.” Giorgi had geen twijfels. “Dit was mijn vrouw, mijn grote liefde. Laten we trouwen en de rest van ons leven samen doorbrengen.”
Vivienne was bang door een huwelijk haar eigen identiteit te verliezen. “Ik wilde niet dat er mij iets werd opgelegd. Me laten dopen of trouwen in de kerk vond ik hypocriet. Ik wilde geen compromissen sluiten. Dat was natuurlijk niet helemaal eerlijk…” Na wat soulsearching kwam er in 2013 toch een huwelijk. In Nederland voor de wet en in Georgië in de Georgisch orthodoxe kerk. Met veel vrienden en familie die bleven voor een kennismaking met het land. Giorgi: “Twee werelden kwamen hier samen; onvergetelijk!”
Deel van mijn hart
Giorgi: “Ik woon en werk hier. Mijn zoon gaat hier naar school. Ik ben hier thuis, maar Georgië is nog steeds mijn vaderland. Mijn vrienden wonen daar, mijn familie. Ze spreken mijn moedertaal en mijn geschiedenis, mijn identiteit, ligt daar. Die band blijft en een deel van mijn hart zal altijd daar zijn.” Zeven jaar geleden kochten Vivienne en Giorgi samen een huis in Utrecht. Dat was een duidelijke keuze voor een plek en een bevestiging van hun keuze voor elkaar. Het leven leek in een wat rustiger vaarwater te komen, maar het liep anders. Vivienne raakte zwanger en de pandemie brak uit. Vivienne: “Voor ons beiden een zware tijd. Giorgi kon niet naar zijn familie en voelde zich afgesloten van zijn vaderland. Hij miste het contact. Ik zat thuis met een kleintje en voelde me ook opgesloten. Ik worstelde met het moederschap, verwachtingen en onze verschillende achtergronden. Ik kon hem niet helpen met deze eenzaamheid en dat deed pijn.” Giorgi: “Ik vroeg me toen echt af, wat doe ik hier? Behalve de liefde en natuurlijk mijn zoon, was er niets dat mij bond. Er lag veel druk op Vivienne om mijn vrienden en familie te vervangen. Dat was voor ons beiden een moeilijke periode.” Vivienne vond het pijnlijk te horen dat haar partner ongelukkig was. “Ja natuurlijk; hij was nooit in Nederland gaan wonen als het niet voor mij was. Maar ik kon het niet oplossen. Ben ik genoeg? Wil hij terug? Allemaal vragen die me bezighielden. En hoe goed we ook in het Engels kunnen communiceren; je diepste emotionele overwegingen vertel je toch het liefst in je moedertaal. Daarin kan je alle nuances goed verwoorden. Het heeft dus flink geschuurd in die periode, maar de liefde was sterker dan alle obstakels.” Giorgi vult aan: “Het vertrouwen in elkaar en in de toekomst was sterker dan de twijfel.”
Meer Utrechter worden
Inmiddels is de pandemie verleden tijd en kan Giorgi weer regelmatig terug. “Voor mij is de ideale combinatie; twee maanden hier en daarna twee weken naar Georgië. Wat ik hier mis? Allereerst het eten… En daarna echt mijn vrienden en familie. Ik ken hier inmiddels ook veel mensen maar de meeste contacten zijn via Vivienne. Deze relaties gaan toch minder diep dan met mijn vrienden in Georgië. Het is ook lastig uit te leggen aan mensen die niet ontheemd zijn geweest of geen oorlog hebben meegemaakt. Dat vormt je en bepaalt je wereldbeeld. Ik heb met Nederlandse vrienden geen gezamenlijk verleden. Zij kennen mij, ondanks alle goede bedoelingen, nog steeds niet helemaal. Maar the next step is dat ik wat meer een Utrechter wil worden en me meer wil verbinden met de stad en de inwoners.”
Vivienne en Giorgi hebben dus wel wat hobbels overwonnen en zeggen nu volmondig ja tegen Utrecht en elkaar. “Hier ligt onze toekomst, met misschien straks nog een klein huisje erbij ergens in de bergen van Georgië voor langere vakanties… Zo kan onze zoon ook een band opbouwen met dat land en zijn vele neefjes en nichtjes.”
Tekst: Anneke Gilsing
Fotografie: Marike van Pagée
In deze editie met thema Hartsie van ons land lees je alles over hart, liefde en trouwen.
Bestel UTRG Magazine #6 hier en een jaarabonnement hier.
