Column Hoda: Mijn onzichtbare hijab
De hijab is voor mij altijd iets geweest dat ik alleen tijdens het gebed droeg, vaak op een praktische manier. Een hoody was vaak genoeg om mijn hoofd te bedekken. In mijn dagelijks leven voelde ik nooit de behoefte om mijn haar te bedekken. Maar de afgelopen tijd is mijn relatie met de hijab veranderd, en dat gebeurde eigenlijk onverwacht.
Voorheen droeg ik de hijab tijdens het gebed uit noodzaak, maar tegenwoordig draag ik hem met plezier. Ik gebruik easy hijabs die je maar één keer hoeft om te slaan. Het voelt goed, alsof ik iets doe dat bij me hoort. Het dragen van de hijab is voor mij niet meer enkel een verplichting, maar een bewuste keuze – een moment van rust en verbinding met mijn geloof.
Die verandering begon afgelopen februari tijdens onze Umrah (de kleinere pelgrimstocht naar Mekka). De start op Schiphol was onwennig; ik had een sporthijab die ik te strak had aangesnoerd en bij de gate voelde ik dat mensen aan mij konden zien dat ik geen echte hijabi was. Maar in Mekka en Medina voelde het dragen van de hijab als de normaalste zaak van de wereld. Iedereen droeg er één en dat gaf me een gevoel van saamhorigheid, alsof we allemaal verbonden waren door onze gedeelde spiritualiteit. Ik merkte dat ik me zelfs instinctief aanpaste aan de omgeving. Als de roomservice of housekeeping bij ons aanklopte, riep ik automatisch “just a moment” en deed snel mijn hijab om, zonder erbij na te denken. Het voelde als iets dat gewoon hoorde in dat moment.
Die vanzelfsprekendheid van de hijab en het comfort waarmee ik hem droeg, hebben me echt aan het denken gezet. Voor het eerst voelde het goed, niet alleen uit plichtsgevoel, maar vanuit een oprechte wens om me te verbinden met mijn geloof. Sinds ik terug ben, draag ik mijn hijab met een vernieuwd gevoel, zelfs al draag ik hem alleen tijdens het gebed.
De kleuren die ik kies zijn zacht en kalmerend, en de hijab is eenvoudig om te dra- gen. Maar het effect op mijn gebed is groot. Ik merk dat ik rustiger ben, meer gefocust. Het lijkt alsof het dragen van de hijab mijn gebedsmomenten naar een dieper niveau tilt, een ruimte van reflectie en verbinding die ik eerder niet zo sterk voelde.
Een uitspraak van imam Sherin Khankan heeft me altijd aangesproken: “Mijn kleding is mijn hijab.” Deze woorden herinneren me eraan dat bedekking en bescheidenheid niet altijd aan één vaste vorm hoeven te voldoen, maar dat het gaat om de intentie en hoe je je identiteit vormgeeft. Dit resoneert met mijn eigen ervaring.
Khankan’s uitspraak benadrukt dat wat je draagt je persoonlijkheid en geloof kan weerspiegelen. Dit heb ik tijdens onze Umrah zelf ervaren. Daar voelde het dragen van de hijab als vanzelfsprekend, omdat iedereen om ons heen dat deed. Het ging niet alleen om het stuk stof, maar om wat het symboliseerde: respect, verbinding en rust. Deze ervaringen hebben me doen inzien dat de hijab, hoewel ik hem in het dagelijks leven niet draag, een belangrijk onderdeel van mijn spirituele reis is een onzichtbare hijab die mijn waarden en mijn geloof weerspiegelt, waar ik ook ben.
Hoda Hamdaoui (50), is lifestyle journalist, ondernemer én mama van Damir.
