Een beetje bloot
De grootste lol hebben we altijd, als we de nieuwe thema’s bedenken. ‘Blootgeven’, daar konden we wel lekker op los. Een interessant thema, want zowel letterlijk als figuurlijk kun je er flink de diepte mee in (pun intended). In de zomer speelt bloot natuurlijk sowieso meer een rol. Er gaat steeds meer uit en ook daar ga ik goed op.
Elk jaar weer maak ik me een beetje zorgen die eerste maanden van het jaar. Ik kan moeilijk opstaan, heb weinig energie, kan mezelf lastig motiveren en vraag me af wat er in godsnaam met me aan de hand is. ‘Ik lijk wel een oud wijf’. Tot ergens half maart de zon zich voorzichtig laat zien. Zo’n verdwaalde lentedag waar het ineens tien graden warmer is dan gister en de lucht strak- blauw is. Dan weet ik het weer; ik ben toe aan lente. Heerlijk vind ik het, als de open schoentjes aankunnen. Sowieso ben ik een blote voeten-mens. Je ziet me zelden in het wild op minder dan 10 centimeter hak, maar thuis gaat alles direct uit. Niet alleen de schoenen overigens. In september gaat de elektrische deken al op het bed, maar ik lig er wel bloot op. Naast een vent gehuld in joggingbroek en lange-mouwenshirt.
Als ik wil ontspannen, irriteert kleding me. Ik ga graag naar de sauna en tot grote ergernis van diezelfde vent ‘paradeer’ ik altijd naakt door het huis. (We wonen op 1 hoog en volgens hem wordt de hele Kardinaal de Jongweg getrakteerd op showtjes). Het interesseert me vrij weinig. Ik ben geen type voor een naaktstrand of lingeriefeestjes, maar ik vind wel dat we best wat vaker wat uit mogen doen. Met het risico ook hier als een oud wijf te klinken, vind ik dat we mogen kappen met die vertrutting.
Voor deze editie doken we in de verschillende facetten van het blootgeven. We mochten een kijkje nemen bij het oudste privéhuis van Utrecht; La Cloche. We doken in de wereld van consent, spraken mensen die bij het uitoefenen van hun beroep met (blote) lijven te maken hebben, inter- viewden Robbert Kalff en zijn alter ego Koosje en spraken kunstenaars die een werk maken om het uitkleden van de Dom te vieren. Maar we gingen ook in gesprek met drie dames die te maken hebben (gehad) met alopecia en kanker. Ze gaven zich bloot over het verliezen van hun haar, baarmoeder en borst. We leerden hoe je de kunst van het falen onder de knie kunt krijgen en vroegen Jac Rijks de buis van het lijf. We spraken jonge muzikale talenten over hun kwetsbare beroep en portretteerden weer twee Utrechters die de stad een beetje mooier maken. Verder in deze editie natuurlijk ook weer heel veel horeca, een interview met de nieuwe directeur van het Spoorwegmuseum (het Maliebaanstation bestaat 150 jaar!), volop podiumkunst bij de stadsschouwburg, meer over Ondernemersfonds Utrecht en de toffe projecten van #straatweg030 en de bijzondere partners van Steck. Ik hoop dat je op het moment dat je dit stuk leest, met de zon op je gezicht, ergens in de stad zit te genieten van dit blad. Met een koud drankje in je hand en zo weinig mogelijk kleren aan. Enjoy!
Sanne Dijkgraaf, uitgever & hoofdredacteur
